تولد زودرس نوزادان  اولین دلیل مرگ در اولین ماه تولد نوزاد و دلیل اصلی ناتوانی  های طولانی مدت است و با توجه به  پیشرفت ها در درمان و در مراقبت از نوزادان، احتمال زنده ماندن نوزادان زودرس افزایش یافته است  اما هنوز نوزادان مستعد بروز مشکلات رشدی هستند که ممکن است در تمام طول عمر باقی بماند.

کودکان زودرس که در واحد مراقبت های اولیه نوزادان (NICU)  نگهداری می شوند غالبا در برابر نورهای درخشان اتاق ، چشم هایشان را می بندند  اما امکان بستن گوش ها یشان در مقابل صداهای بلند و آزار دهنده را ندارند.

انتقال بسیار سریع نوزاد از رحم مادر به محیط بسیار شلوغ (NICU)، احتمال آسیب پذیری نوزادان پرخطر را افزایش می دهد و بنابرمطالعات صدای زیاد از حد محیط، بر رشد و تکامل نوزادان اثرات منفی دارد و آنها را در معرض ناتوانی های شنوایی، زبانی و شناختی قرار می دهد.

نوزادان نارس نسبت به صدای بلند  حساسیت ویژه ای دارند زیرا دستگاه شنوایی آنها در مراحل حساس رشد عصبی قرار دارد و آنها دیگر توسط بافت و پوشش رحم، محافظت نمی شودو از انجایی که  کلیه ساختارهای مهم گوش از جمله حلزون در فاصله هفته های ۲۳ تا ۲۵ بارداری شکل گرفته و نوزاد نارس قبل از ورود به بخش (NICU)، از قدرت شنیدن برخوردار است.

حفاظت از دستگاه شنوایی نوزاد در برابر آن دسته از محرکات صوتی که هنوز قادر نیست از عهده پردازش آنها برآید امری مهم است و بر اساس یافته های مطالعات مختلف، نوزادان قادرند به طور انتخابی با تغییر صدای ضربان قلبشان، پاسخ دهند و منبع صدا را پیدا کرده یا به سمت آن حرکتی داشته باشند.

از آنجایی که  توجه شنوایی، یادگیری و حافظه  از درون رحم شروع می شوند و نوزادان نارس ممکن است هفته ها و حتی ماه هایی از زندگی شان را در NICU بگذرانند و در این مدت از شنیدن اصوات مادرانه بیولوژیک که در رحم قابل شنیدن بود محروم می شوند که این مهم می تواند بر تکامل نواحی شنوایی مغز و نواحی مربوط به فراگیری گفتار و زبان، تاثیرات بارزی داشته باشد.

بی تردید، تنوع و سطوح صداها که در NICU وجود دارد از آنچه در رحم مادر شنیده می شود متفاوت است و در چنین محیطی صداهایی با فرکانس پایین در مایع آمنیوتیک رحم جای خود را به صداهای بلند غیر قابل پیش بینی ناشی از وسایل تهویه، نمایشگرهای قلبی، پمپ های تزریق، فراخوان ها (پیجرها) و زنگ های هشداردهنده داده و صدای بلند، تغییرات فیزیولوژیک ناخواسته ای را در ضربان قلب، فشار خون، تنفس و اکسیژن گیری باعث می شود.

تغییر طراحی NICU ، جایگزینی یا تعمیر تجهیزات ، استفاده از دستگاه های هشدار دهنده با صدای آرام ، تغییر رفتار پرسنل و اندازه گیری منظم سطوح نویز می تواند باعث جلوگیری از این عوارض شود.